Lucas wordt gespeeld door: Wim Verheij

De enigste levendige ziel in het stuk, naast Peter natuurlijk.
Lucas draagt toch een warm hard, voor zijn zoon Peter.
Ondanks het leed, wat de ziekte van zijn zoon Peter, heeft aangericht binnen het gezin, kan Lucas zijn vaderlijke liefde voor zijn zoon, niet negeren.
Eens waren zij een fijn en warm gezin.
De kinderen zaten vaak bij hem op schoot en lachte hun blijheid naar hem.
Ze danste in het rond. Soms een solo. Dan weer gearmd, het broertje met zijn zusje.
Hij las hen verhaaltjes voor en zong voor hen zachte liedjes, als hij ze hoorde snikken in hun bedjes.
De kindertjes huilde in hun slaap, of schrokken wakker van ‘die’ vreselijke droom.
Dan ging hij naar hun bedjes en troostte zijn kroost.
De warme, rustige stem van hun vader, bracht hen in ‘die’ droomwereld, die groot en klein allen zouden moeten hebben, om een fijne nachtrust te kunnen hebben.
Ja, dat was een heel geweldig avontuur op zich, voor moeder, vader en de kinderen.

“Djarah en mijn vrouw, zij er helaas niet meer. Maar mijn zoon nog wel. Ik zal proberen, ‘toch’ een vader voor hem te zijn. Het is tenslotte ‘MIJN KIND’. Gevormd door het leven bij ons thuis, de school en op straat”, denkt Lucas.

Deze pijnlijke, maar gelijktijdig, mooie gedachte, speelt vaak door zijn hoofd, de laatste tijd.
Hij hoopt, nee, hij droomt over een tedere vader – zoon relatie. Ondanks alles, houdt hij nog zielsveel van ‘zijn zoon’.

· Lucas ziet zijn fouten in.
· Hij probeert zijn liefde over te brengen.

· Wim acteert ‘natuurlijk’.
· Wel kan Wim proberen duidelijker te praten.
· Wim heeft de rust in het praten, dat is een pluspunt.
· Blijf serieus in je houding, tijdens de uitspraken.
· Probeer de tedere uitspraken, met meer lichaamstaal te uiten.
· Sluit je zoon in de armen.

· Dat geldt ook voor je relatie met Romy. Koester die hartstochtelijke jonge liefde. Omarm haar. Pak haar gezicht een keer vast, terwijl je haar recht in de ogen kijkt.
· Houdt de hand van Romy soms vast.

· Met de relatie, tot zijn vermoorde vrouw;
Is denk ik het meest intrigerende spel, van de drie van hem.
· De scène met Fleur, biedt hem een flashback.
· Tranen vloeien over zijn wangen.
· Hij heeft spijt, dat hij niet bij zijn eerste liefde was, in het vuur, van haar nood. In haar laatste uur.
· Door het verdriet heen, balt hij zijn vuisten.
· Even later ontspant hij ze weer en kijkt hij verslagen naar de hemel.