Julia wordt gespeeld door: Sophia Eijden

Ik zou eigenlijk met een gedichtje moeten beginnen.
Zo Julia als Sophia als Djarah, zijn mooie namen. Tenminste, voor mij.
“Ze klinken als belletjes zonder geluid”
“Als een waterval, die in stilte verneveld”
“Als een zee van witte en gele bloemblaadjes, deinend op rustige
golven van wind”
“Als het zachtjes zingen van een warme bries, over korrelig
zandstrand”
“Als eenzame vogels, eindeloos zwevend naar de einder van de
horizon”
“Als een druppel water, zo onbelangrijk reist, naar een zee van
veel”
“Als een kabbelend riviertje, dat z'n stroompje vervolgt”
“Als een oceaan haar krachten bundelt in de diepte, en laat
uitademen in de bruisende branding, die haar weer ontspant”

Zo zie ik hun ‘name’, in de binnenkant van mijn ogen, waarbij ik keer op keer zie...
...die prachtige ‘dame’.
A fine. Julia heeft niet zoveel tekst, maar daarentegen ‘wel’...
...intrigerend ‘spel’.
Zij beweegt zich weliswaar serieus en echt ‘menes’...
...maar het hoort te zijn als een sensuele liefdes ‘Venus’.

Maargoed, acteren is niet ‘makkelijk’...
...en toch ook, totaal niet ‘hachelijk’. (Gevaarlijk)
Jawel, je speelt best ‘goed’...
...en je hebt de ‘moed’.
Toch kan het altijd beter, maar dat doen we ‘voetje bij voetje’...
...en ‘meter bij meter’.
Oefen vaak ‘thuis’...
...al is het voor de ‘buis’.
En wees niet ‘bang’...
...want het duurt beslist niet meer zo ‘lang’.
Voordat je 't weet sta je op de ‘planken’...
...maar misschien wel in een kerk, vol met applaudisserende ‘klanken’.

Ps. - Sophia speelt twee rollen.
Julia, de hartstochtelijke, de begerenswaardige, de
hartverscheurende, de vleiende, de liefdesvolle, enz enz...
- En Djarah, de zus van Peter, die zelfmoord heeft
gepleegd.
- Twee totaal verschillende personage's.
Maar dat gaat haar vast en zeker lukken.